رفیق قدیمی

یک روز هم می آید که در دنیای کوچکمان فقط و فقط همدیگر را داریم . ساعت ها مینشینیم و پاهایمان را روی پا می اندازیم و بر و بر هم را می پاییم . نه نگاهمان به تبسم میکشد و نه بغض . فقط مات و مبهوت آلبوم خاطراتمان را از گنجینه ی خاک خورده ی ذهنمان بیرون می آوریم و یکی یکی را مرور میکنیم و چشممان را از سر هوشیاری تیز و تیز تر میکینیم . بعد هم شبیه دیپلومات ها سرمان را به نشانه ی پیروزی و نبوغ بالا و پایین میکنیم . حوصله مان که سر میرود دست هم را به نشانه ی رفاقت دیرینه مان میفشاریم و تو میروی سراغ قوانینت و من وارد دالان تنهایی هایم میشوم . همان جا که یادم می آید تو با اصول و اعتقاداتت برای زندگی من چه کاسه ی داغ تر از آشی بوده اید و چقدر سنجیده ( و ای کاش نسنجیده ) به تنهایی ها سنجاقم کرده ای . چه قدر برای اینکه آدم خوب داستان هایم کنی قصه هایم را ناتمام گذاشتی و تا دلی را نشکنم دل ها را سوزاندی و تا پخته شوم مرا سوختی . آه سینه ام تا میخواهد تو را بگیرد از راه میرسی . تق تق در را میکوبی . آن قدر تنها شده ام  که میدانم پشت این تق تق  کسی  جز  منطق  نیست  . حتما یک مشت فکر کتابی  و به درد نخور برایم آورده ای . بیا داخل رفیق قدمی ، منطق عزیز .

 

بی ربط : سکوتم از رضایت نیست دلم اهل شکایت نیست سیاوش قمیشی را شنیده باشید .