پیکر خود ساخته

یاغی ام ؛ تیرم و در بندکمان زیسته ام

فارغ از عادت معهود جهان زیسته ام

تا چراغی بفروزم به شب تار زمان

همچنان شعله ی اتش به زبان زیسته ام

مرغ بام ملکوتم ؛  نیم از عالم خاک

در قفس چند صباحی به فغان زیسته ام 

موج پیشانی من ساحل آرام نداشت

با سر سنگ به شوق هیجان زیسته ام 

میل دلباخته بر پیکر خود ساخته نیست

توبه کردم که برین عهد جوان زیسته ام

زنده از بهر تلاشی ریوی - قلبی لیک

متلاشی به خروش ضربان ؛ زیسته ام

گوش بر حلق تو ای روح که فریاد زدی

دامنم را ز تباهی برهان ؛  زیسته ام