ایده ی لعنتی

بعد از چند اشتباه اس ام اسی آن قدر مشتاق دیدار هم بودیم که سینه مان جر خورد تا آخر بتوانیم بگوییم بیا همدیگر را ببینیم . از طرفی هیچ کداممان دوست نداشتیم آن چهره ی زیبایی که از هم ساخته ایم را یک دفعه با قیافه ی شاید نچسب واقعیمان خط بزنیم . با ایده ی من قرار شد در کافه ی سناتار که معمولا هم در آن ساعات شب شلوغ بود یک ساعت بنشینیم و آدم های دور و برمان را زیر چشمی بپاییم و همدیگر را بین آدم های دیگر تشخیص بدهیم . آن موقع فقط در صورتی  میتوانستیم همدیگر را شناسایی کنیم که چهره ی واقعی طرفمان با تصوراتی که از تیپ و قیافه ی او داریم یکی باشد . سر ساعت هر دو جایی از آن کافه نشسته بودیم . انتهای کافه دختری با شال قرمز و چهره ی نمکین که موهای خرمایی اش روی صورتش ریخته بود نگاهش را از من دزدید .  درست شبیه تصویری که از او در ذهن داشتم مینمود  . مطمین بودم خود اوست . به سمت او چند قدم که برداشتم از روی صندلی بلند شد و رفت به سمت پسری که در سمت چپش پشت دومین میز نشسته بود . صدایش را شنیدم که با خوشحالی پرسید : محمد . درسته ؟؟