قول داده ام اینبار...! ( نویسنده مهمان : zahra rezayi)

نیستی..

چونان که نباید...!

حتی این ایستادن های مثلا قرص من..

جای خالی ات را هر روز راه میروند..

تا بوی قدمهایت را ..

نفس بکشند!

بس که نیستی..

بس که نیستی..

حیران شده ام!

بس که نبودی..

بس که جای خالی ات را نگاه کرد ام..

تهی شده ام از جایگاه خودم..

جایِ گاهِ خودم..

جایی که گاه گذشته ای داشتم..

و گاه اکنون..

تو جلوس کرده ای بر متن آن!

قرص ایستاده ام..

قرص ایستاده ام...

ولی قول داده ام اینبار ..

بدون تو..!

ولی جای خالی ات که برکت میکند..

تمام کوچه و بازارهستی ام..

مقابلم صف میکشند

می ایستند..

به یاد تو..!!

ببین..

جای خالی ات را می بینند و..

باورشان نیست..

رفته ای!

چه روزگار غریبی ست..

رایحه ی یادت هم که میوزد..

قیام میکنند مقابل من..

به احترام تو..!!

آخ..

چقدر ریشه دوانده ای درجانم..

آنقدر که اگر اذن بدهی..

تمام ِ من..

حتی بدون اراده ام

مغلوبم میکنند..!

باز به احترام تو..!!

از تو فرمان می برند،

می بینی؟؟!

من در وجود  خودم نیز..

غریبه ام و غریب !

تو به آن ها بفهمان،

حق دارم 

دل گیر باشم

از تو..

بفهمان..

که رفته ای..