در مکتب ویبرینیسم!!( نویسنده مهمان : zahra rezayi )
قیل و قال های نفسگیری روی شقیقه هایم لی لی میروند...
مثل شوک دادن به یک آدم زنده می ماند ثانیه هایی که ریه های جزوه ام از مولکول های این قیل و قال های سرد کلاس پر میشود!!.. در حیطه ی سیم خارداریِ منطق که جای ندارد .. تبعیدی اند پس...؟!
هر چه باشد خراش سر تاسری انگشت سبابه ی دست راستم که همین صبح به تیغه ی تیز پشت در گیر کرد..یا همین موتور سوزاندن دیوانگی هایم ...همه از همان ویبره های تبعیدی مشتق شدند دیگر...اینها را اینجا روی تاب به خودم میگویم!..تابی که روبه رویش یک ستون بزرگ کاشته اند و یک بند انگشت نور هم چسبانده اند به ارتفاعش!!..دوستش ندارم..همین الان جلوی دیدم را گرفته .. محصور کردن هر رهایشی را میشود گذاشت ایده ی معماری؟!!.. در مقیاس بزرگ هم میشود ذهنی بررسی اش کرد!.مثلا گاهی جهان ذهن ما آدمها هم معماری قشنگی ندارد...اینها را روی تاب به خودم میگویم..روی تاب؟؟! ..آمده بودم جزوه ی .... جزوه ی... از انتشارات بگیرم..؟!..کدام جزوه ؟!؟ اینجا روی تاب ؟ .. من؟ قرار بود کجا بروم ؟؟..انگار این سرعت خفیف تاب ویبره هایم را زیر گرفته...آرام گرفته ام فعلا ترجیح میدهم به سایه ام زل بزنم ... چقدر سرعت گرفته ... زانوهایم ..تای هم زمان شان به عقب..سرعت..........فکر میکنم...
..ماها بزرگ میشویم؟!.. .. (تای شان هماهنگ باز میشود...)...نه!!.. لا اقل در کودکی یک حماقت بیشتر نکردم..روی تابی شبیه همین ..پرسیده بودم : « کی بزرگ میشم دیگه؟؟...» ..آدم که بزرگ نمیشود ..! ( تای همزمان به عقب )...فرق میکند فقط!!!... حالا که فکر میکنم فقط در دو بعد فرق کردیم : قبلا پشت سرت یکی می ایستاد .. اگر می افتادی .. افتادنت بی منطقی نبود ..افتادنت یک اتفاق طبیعی بود..مثلا بچه بودی!! و فرق دوم .....(پاهایم را سخت به زمین میچسبانم .. تاب سرعتش را قورت میدهد..می ایستد..)..حالا که پاهایت به پایین تاب..به زمین.. میرسد!..عوضش دلت خوب مچاله شده!!..اینرا بگوییم قانون پایستگی حماقت؟؟! که همواره ثابت است؟؟!..فقط از سنی به سن دیگر منتقل میشود؟؟.. و سایز ها را عکس تغییر میدهد؟
تازه انرژی کشسانی هم دا رد...! خوب کش می آورد..آنقدر که دم حواس پرتی و شکوه ات دراز میشود!!...دم خلاقیت ها و دیوانگی هایت..من به درازای سایه ام.. بزرگ شده ام؟؟.. معماری ذهنی ام چطور؟؟ انرژی کشسانی دیوانگی هایم چه؟؟..
این ویبره های مکرر امانم نمیدهد..چون چند ثانیه ای هست که دوباره به خودم آمده ام و معماری نوین! روبه رویم ( ستون) را دارم خوب میبینم...پوزخندی به ویبره هایم میزنم..بلند میشوم کوله ام را برمیدارم و دوباره در دل ویبره هایم شیرجه میزنم...!و فکر میکنم که گاهی برای رسیدن تنها راه سازش است..
+ با تکان های مکرر تاب..!.. افکار آدم حالت تنوع میگیرند..به هم میریزند ! بابت عدم ساماندهی اش معذور!
++ هذیان بود به نوعی!!
- ۹۳/۱۱/۲۳
تبریک...
با دنیای کلمات انقدر آشنایی داری که به مرحله تربیت ذهنی رسیده تمام دوایر و مدارات ذهن خود را با هر منطقی که در آن حکم فرماست می شناسی.
نوشته هایت بعد از چند بار خواندن به دلم می نشینند زهرا جان...
مصداق این اشاره ی "الیوت" است:
می دانم پاره ای از اشعار که اینک بیش از هر شعر دیگر مرا دلبسته خود ساخته آنهایی هستند که در نخستین بار، به مفهوم آنها راه نبردم.
نویسنده موفقی هستی؛ دست به چاپ کتاب بزن ،از استعدادت شک ندارم.
پیروز باشی...
نشد از تو رودر رو حلالیت بگیرم، خدا بخواهد راهی خانه اش می شوم؛ هر بدی دیدی به بزرگی خودت ببخش حلالم کن...
خدانگهدارت...